Gelaatkunde op het eerste gezicht, dat tweede doen we later nog.

Ooit ben ik, op advies van een vriend, begonnen met het schrijven over mijn grote passie: gelaatkunde. Een reden daarvoor was dat er in Nederland zo weinig leuks te vinden is over dit boeiende onderwerp. In Amerika en Duitsland is dat wel anders. Daar wordt de praktische mensenkennis veel breder en dieper uitgemeten bijvoorbeeld door de gerenomeerde Wilma Castrian en Lilian Bridges. In Azië is Joey Yap een grote naam. De een brengt het wat spectaculairder en grootser dan de ander, maar ach....een mens wil nou eenmaal vermaakt worden!

Gelaatkunde in de geschiedenis; Jaco Berveling

En dan nu....Een dik jaar later kom ik vorige week per toeval een artikel tegen over de socioloog Jaco Berveling, die de gelaatkunde minstens net zo boeiend moet vinden. Hij heeft namelijk 5 jaar van zijn leven gespendeerd om zich te verdiepen in de geschiedenis ervan en er een boek over geschreven! Ik heb het nog niet gelezen, maar ga dat zeker doen! Gelaatkunde heeft namelijk een interessante en bewogen geschiedenis en is in het verleden helaas ook flink misbruikt geweest. De kennis is onder andere flink onteerd in de tweede wereldoorlog en later nog in de strijd tussen de Hutu's en tutsi's. Misselijkmakend en alles behalve vleiend voor dat wat met het lezen van mensen te maken heeft.

Een ander toeval wilde dat ik in die zelfde vorige week werd getipt door een alerte facebook vriendin: Berveling zou een interview afgeven over zijn nieuwste boek op radio 1 in het programma dat de "Tros nieuwsshow" heet. U kan zelf het interview beluisteren (lang leven internet) via deze link. Het is een leuk interview waarbij mij opviel dat meneer Berveling een hele aangename stem heeft. Nee, nee ben niet bang....ik ga geen stemmen lezen want dat gaat zelfs mij te ver! Wat betreft het borsten lezen (ja dat wordt besproken in het interview, dus ga het luisteren!) zou men zelfs daar nog een kern van waarheid uit kunnen halen, gezien een lichaam een weerspiegeling is van onze hormoonhuishouding. Daar zijn tegenwoordig aardig wat (wetenschappelijke) boeken over te vinden, maar dat is een heeeeel ander onderwerp. Ik houdt het voor nu liever bij het hoofd, dat lijkt mij meer dan voldoende!

Is gelaatkunde waar?

Gelaatkunde is mijn inziens een waarheid, maar het is terecht dat Berveling het vragend bekijkt en ik ben altijd blij met een kritische kijker omdat juist deze kan onthullen waar er nog werk aan de winkel is.
De geschiedenis van gelaatkunde gaat ver terug. Zoals Berveling terecht vertelt in zijn interview is het waarschijnlijk zo oud als de mensheid zelf en is over de hele wereld in stromingen verdeeld. Er bestaan verschillende vormen gelaatkunde. De gelaatkunde die men beoefend in het Oosten van de wereld is helemaal anders dan die van het Westen. Ze kunnen heel mooi samen, dus bijten elkaar niet.
De gelaatkunde kent in zijn historie een golfbeweging. Het komt en het gaat, over de lange loop van de jaren gezien. In deze golfbeweging zijn er ook veranderingen opgetreden in het komen en gaan van de kennis over gezichten lezen. De "jonge" gelaatkundigen van het Westen zijn natuurlijk zelf ook niet stil blijven zitten en het lijkt mij wat overdreven dat Berveling stelt dat men zich tegenwoordig nog altijd vasthoudt aan de regeltjes van de 18e eeuw. Ik moet daar een beetje om lachen omdat ik het al helemaal voor me zie dat ik bij een analyse van een persoon aankom met die lijst van Lombroso over zware wenkbrauwen en vastzittende oorlellen, of mensen ga vergelijken met een dier zoals della Porta dat ooit deed.

Gelaatkunde is dus niet alleen de oude kennis. Veel oude inzichten zijn verworpen en veel nieuwe zijn erbij gekomen. Enkele namen die hierin een grote rol hebben gespeeld zijn Hollander, Huter, Prof. Bouts en ook mijn lerares Anette Müller.
De moderne gelaatkundige kijkt óók naar de laatste wetenschappelijke- en psychologische onderzoeken die die Berveling benoemd en trekt daar lering uit. Het gezicht is communicatiemiddel nummer één, dus daar MOET veel aan te zien zijn. En ja, dat heeft te maken met de evolutieleer.
Precies dat is de rede waarom veel gelaatkundigen zullen beamen dat gelaatkunde iets heel natuurlijks is. Iedereen bezit het al van nature, echter iemand die getraind is om naar gezichten te kijken zal er veel meer en veel gerichter over kunnen vertellen dan de gemiddelde mens.

Eén bonk spieren

Een goed getrainde gelaatkundige ziet in één oogopslag datgene wat een niet getraind persoon intuïtief voelt. Het is een optelsom van vele aspecten. Menstype, verhoudingen en vormen geven veel informatie over dat wat een mens is. Geen enkel gedeelte van het menselijk lichaam heeft zoveel verschillende spieren (meer dan 50!) dan het aangezicht. Door het maken van veel dezelfde mimieken worden bepaalde gelaatsspieren meer getraind. Wij kunnen gezichtsspieren aanspannen en ontspannen en in het gezicht gaat daarvan veel onbewust. Een mens vorm zo deels zijn eigen gezicht: zo vanbinnen, zo vanbuiten. Denk hierbij aan de afhangende mondhoeken van teleurstelling en de zonnestraaltjes (een positief woord voor kraaiepootjes) bij de lachebekjes onder ons.

Ik vind het dan ook wat jammer en bijzonder dat Berveling zich enkel middels een foto heeft laten "lezen" door een gelaatkundige. Ik weet namelijk zeker dat een goed getrainde, moderne gelaatkundige (en daar kan ik er echt een stuk of tien van opnoemen) nooit op basis van één foto een karakteranalyse zou willen maken. Daarvoor heb je namelijk minimaal 6-8 duidelijke foto's nodig die alle hoeken en gaten van de te analyseren persoon op een juiste manier belichten. Zelfs hiermee is het nog lastig een analyse te maken omdat ook de microsignalen en mimiek die een persoon gebruikt veel inhoud geeft over wie hij of zij is. Net zoals het temperament of archetype van een persoon dat doet en dat is niet zichtbaar op een foto.
Een goede gelaatkundige zal in een "live" analyse dus óók de negatieve karaktereigenschappen kunnen zien en vertellen, in tegenstelling tot wat Berveling beschrijft naar aanleiding van zijn veilige fotoanalyse. Het is dus echt geen kwestie van "gewoon een foto opsturen".

Laten we voorop stellen dat ik tot nu toe erg blij ben met dat wat Berveling voor de gelaatkunde doet. Gelaatkunde laat weer steeds meer haar gezicht zien! Het boek van Berveling heb ik inmiddels besteld en ga er eens goed mijn neus in steken zal jullie op de hoogte stellen van mijn bevindingen! Voor degene die het ook wil gaan bestellen: het goedkoopst is het te vinden bij Ako zowel in paperback (19,95 euro incl verzenden), als ebook (stuk goedkoper).

Zit u wel eens met de handen in het haar (of in dat van een ander)?

Voor mij is het erg leuk om te merken dat gelaatkunde een onderwerp is waar blijkbaar veel interesse voor bestaat. Natuurlijk zijn er ook altijd de sceptische mensen, en dat is helemaal prima want juist dat houdt de zaken beter in balans. Gelaatkunde is echter niet iets wat zweverig is. Het is een eeuwen oude leer die zowel in de oosterse- als westerse wereld terug te vinden is. Daarnaast kent het ook in verschillende geloven zijn vormen, zoals in de Kabbala.

Het onderwerp dat ik wil aansnijden in dit blog is een wat luchtige, die van het haren lezen. En jaaaa, ik hoor de sceptische lezer alweer hardop lachen. Harenlezen is echter veel logischer dan je denken zou!

Een haarscherp gevoel voor gevaar

Onlangs viel per toeval mijn oog op een gepost artikel op het web over een onderzoek dat zou zijn gedaan door de Amerikaanse defensie.

Het artikel beschrijft een casus waarbij het leger opzoek ging naar getalenteerde jonge scouts. Men was met name op zoek naar jonge mannen met een bijna bovennatuurlijk speur- en overlevings-talent. Aangezien dat jonge Indianen hierbij een logische keuze waren, werden een selectief aantal van hen gevraagd voor deze special forces. Eenmaal in training binnen het leger leken hun bijzonder talenten, vreemd genoeg, als sneeuw voor de zon verdwenen!
Bij navraag gaven de oudere rekruten aan dat hun zesde zintuig verloren was gegaan met het afscheren van hun lange haren tot het welbekende Amerikaanse legerkapsel. Het leger besloot hierop een test uit te voeren:
Een langharige recruut slaapt in het bos en wordt bespied en beslopen door "de vijand". Nog lang voordat er echt gevaar ontstond werd de recruut wakker en kon het gevaar voortijdig ontwijken. Na het aanbrengen van het militaire kapsel faalde dezelfde rekruut volledig en leek zijn bovengemiddelde gevoeligheid voor gevaar te zijn verdwenen.

De conclusie van het verhaal is dat de haren zouden fungeren als naar buiten gebrachte uiteinden van het zenuwstelsel. Men beschouwd ze in het artikel als verlengde voelsprieten die onze hersenen voortijdig van veranderingen in energie informeren, waardoor de personen met lange haren gevoeliger zouden zijn voor veranderingen in energie of gevaar.

Een mooi verhaal en of het nou waar is of niet, er zit zeker een goed punt in aangaande de structuren leer van Huter. Haren, huid en zenuwstelsel vallen volgens deze theorie namelijk onder het ectodermale kiemblad. Dat is het kiemblad van waaruit onze "buitenkant" zich ontwikkelt.

Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt

Binnen de praktische mensenkennis weten we dat haren reageren op een verandering in de gemoedstoestand.

Dat wil zeggen dat onze haren letterlijk ergens van overeind gaan staan. In de dierenwereld is dat iets wat heel duidelijk zichtbaar is. Kijk maar eens naar de nekharen van de hond die zich bedreigd voelt, of de dikke staart van een kat in een negatieve stemming.
Huid en haren reageren op onze innerlijke gemoedstoestand. Zo ook bij de mens op het hoofd. De verandering ontstaat door een onbewuste reactie van ons zenuwstelsel op een emotie. Met de wetenschap van de 42 plekken die te duiden zijn op een hoofd (volgens de schedelleer of frenologie) is het een logisch geheel dat men zou moeten kunnen zien, aan veranderingen van hoofdhuid en/of haren, wat er gaande is in de gestemdheid van een mens. Het is zelfs mogelijk om te bepalen aan de hand van de locatie van de verandering, waar de reactie mee te maken zal hebben.

Uit ervaring kan ik mededelen dat haren inderdaad heel wat te vertellen hebben. Wat ik zelf heel frequent zie bij het kijken naar hoofd en haren, is dat bij spanningen in een liefdesrelatie de nekharen op de plaats van het zogenaamde "nest" (geduid in de tekening als lichamelijke liefde) rechtop staan of de spanning van de huid als spanningsloos of slap te duiden is. En ander voorbeeld is die van de persoon die zich heeft geërgerd aan een collega. Hierbij wijken de haren op de plek van het "huis" (midden van het achterhoofd) aan de rechterzijde van het hoofd uiteen. Ik kan nog vele voorbeelden noemen het is een boeiend geheel, het haren lezen.

Bij het geven van lezingen en consulten zijn mensen regelmatig stomverbaasd over mijn verklarende uitspraken m.b.t. hun haar, gezien het feit dat ik hen nooit eerder zag en niet op de hoogte kan zijn van deze zaken. Het leidt vaak tot hilarische taferelen!

Ondanks de spannende verhalen over langharige soldaten met extra antennes naar het zenuwstelsel, is het leren zien van emoties aan huid en haren wel degelijk een feitelijk leerbaar iets. Wanneer men bekend is met de faculteiten van de frenologie is het niet zo heel moeilijk om het te kunnen verklaren, iets dat u zonder dat u er grijze haren van krijgt kan leren! Dat wat vanbinnen leeft laat zich naar buiten toe zien, dat is wat gelaatkunde keer op keer laat zien. Dus...waarom zou dat niet ook andersom het geval kunnen zijn?

Müsset im Naturbetrachten
Immer eins wie alles achten;
Nichts ist drinnen, nichts ist draußen;
Denn was innen, das ist außen.
So ergreifet, ohne Säumnis,
Heilig öffentlich Geheimnis.

~J.W. von Goethe~